STICKY FINGERS CLUB

STICKY FINGERS CLUB
koncepcja, choreografia, wykonanie: Daniela Komędera-Miśkiewicz, Dominika Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska
wsparcie dramaturgiczne: Konrad Kurowski
reżyser oświetlenia: Krystian Koźbiał
muzyka: Przemek Degórski
kostiumy z użyciem projektów autorstwa Krystiana Szymczaka, Edvarda Kuzmicha, Romana Marchewki
producenci: Gdański Festiwal Tańca, Klub ŻAK, Lubelski Teatr Tańca
Fot. Daniel Frymark

premiera: 3 września 2020 r., 12. Gdański Festiwal Tańca

Czas trwania: 60 min

Spektakl powstał w ramach programu „Przestrzenie Sztuki” finansowanego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.

Operatorem projektu w Lublinie jest Centrum Kultury w Lublinie.

Sticky Fingers Club to spektakl o ponoszeniu porażki. Jego postacie zawsze stanowią drugi plan, notorycznie zajmują czwarte miejsce. Wśród wyrazistych charakterów są: śpiewaczka operowa kochająca muzykę bez wzajemności, neurotyczna paniusia, przebrzmiały gwiazdor oraz tancerka, której nigdy nie dane było zatańczyć solowej sceny. Odwołania popkulturowe do queerowego mainstreamu, popularnych pokazów mody czy do Bohemian Rhapsody zespołu Queen dodają Sticky Fingers Club ogromnej dozy poczucia humoru i autoironii. W spektaklu wykorzystywane są środki teatralne i choreograficzne, w związku z czym ciężko go zaszufladkować i sklasyfikować.

Spektakl otrzymał nagrodę im. Zygmunta Duczyńskiego w ramach 55. Przeglądu Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” 2021 w Szczecinie oraz II nagrodę w IV Ogólnopolskim Konkursie na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best Off” 2022.

„Sticky Fingers Club” to jest po prostu piękny spektakl. Pomysłowy, emocjonalny, pełen poczucia humoru. Zaskakujący od pierwszych sekund. Nieprzewidywalny. Wciągający. Pokazuje nasze ludzkie obsesje, narcyzm, perfekcjonizm, wieczne niezadowolenie, tęsknotę za spełnieniem, sukcesem, bycie pierwszym. Pokazuje też naszą ludzką kruchość, delikatność, tęsknotę ciała za ciałem. Twórcom udało się potraktować te sprawy serio, a jednocześnie bawić się nimi. Gdybym miała taką moc, to wysyłałabym klasy licealne oraz zakłady pracy, aby oglądały ten spektakl obowiązkowo.

Małgorzata Sikorska-Miszczuk