Scena dla tańca

W ramach wieczoru w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy odbędą się prezentacje dwóch spektakli tańca:

„Czy filozof może mówić o tańcu”

Scenariusz, reżyseria, choreografia, wykonanie: Grzybowski Juliusz, Jurewicz Witold
Muzyka: Odpowiednia / Kostiumy: Odpowiednie / Światło: Odpowiednie /

Czas: ok. 40 min.

O tańcu mówi się wiele, może czasami zbyt wiele. Aby o tańcu mówić w sposób właściwy, trzeba się od niego oddzielić. Trzeba poczekać aż się skończy przedstawienie. No bo kto widział, aby w trakcie przedstawienia rozmawiać? Podejmiemy próbę, w której, nie tylko mowa będzie o tańcu ale i taniec będzie o mowie, słowem, w jakiś sposób będzie to przedstawienie, w którym filozof i tancerz wystąpią na równych prawach, w tym samym miejscu i czasie.

oraz

„Przy Przy hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności”

koncepcja, reżyseria i choreografia: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska
muzyka i światło: Michał Mackiewicz
szept: Łukasz Pawłowski
tekst: Anna Piotrowska & Łukasz Pawłowski

Czas: ok. 40 min.

premiera: 3 czerwca 2013, Teatr Druga Strefa w Warszawie
pokaz work in progress – kwiecień 2013: Ogólnopolski Festiwal Kalejdoskop 2013, Białystok
produkcja: eferte_Fundacja Rozwoju Tańca, Klub Dowództwa Garnizonu Warszawa
koprodukcja: Teatr Druga Strefa
przedstawienie sfinansowane ze środków Miasta Stołecznego Warszawa Dzielnicy Mokotów w ramach projektu „mufmi przedstawia”
gospodarz wydarzenia: mufmi teatr tańca

Pierwszy duet Piotrowskiej i Chitruszko „Zmian(AA) pogody”, czyli histeryczna nie-historia, był rozważaniem na temat histerii macicy odwołującym się do rozmów Hipokratesa z Platonem. Drugie spotkanie, to przedstawienie „Przy Przy”, czyli hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności. Tutaj Piotrowska przygląda się doktrynie hedonizmu, głoszonej przez greckiego filozofa Arystypa z Cyreny, czyli odkrywaniem przestrzeni pomiędzy przyjemnością a przykrością.

„Przyjemność różni się od przyjemności tylko tym, że jedna od drugiej jest przyjemniejsza"
„Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”.
„Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia”.
„Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności”.

Jakie tworzą się napięcia w wyniku przebytej drogi od przyjemności do przykrości?
Czy są to dwa odległe brzegi tego samego oceanu istnienia? Czy może dwie bliskie sobie kałuże (głębokie jak nasze pragnienia), w które można wdepnąć jednocześnie? Czy może jak śpiewał Freddie Mercury „Pain is so close to pleasure”?
Arystypowskie założenia hedonizmu mówią, że przyjemność to stan chwilowy, trwający przez czas, w jakim działa czynnik sprzyjający przyjemności. Przyjemność i przykrość to swoiste stany, które są rodzajem ruchu dokonującego się w człowieku, świadczą więc o jego aktywności. Jaki jest zakres ruchowy od przyjemności po przykrość? Człowiek porusza się nieustannie pomiędzy przyjemnością a przykrością. Praca jest badaniem tych dwóch stanów, a wręcz tego co się między nimi może wydarzyć.

WCZORAJSZE JUTRA - PROGRAM SPEKTAKLI TAŃCA - KONTYNUACJA to projekt realizowany w ramach programu Scena dla tańca 2020. Przedstawiane w nim spektakle współorganizowane są przez Instytut Muzyki i Tańca.