Bohaterkami tej postdramatycznej sztuki są trzy kobiety w różnym wieku, które czekają na przybycie mężczyzny. Z rozmowy, którą toczą, można przypuszczać, że były kolejno kochankami tego samego mężczyzny. Właściwie nic się nie dzieje, postaci dialogują ze sobą, czasem monologują do widza (kamery) i… czekają na kogoś, kto nie przychodzi. „Sytuacja jak u Becketta” – komentuje jedna z nich i staje się jasne, że autor prowadzi tu żartobliwą grę z konwencją teatralną nawiązując ostentacyjnie do poetyki „Czekając na Godota”. To zresztą nie jedyna gra literacka, z jaką mamy do czynienia w tej sztuce. Imiona kobiet: Maria, Pinta i Nina (nazwy okrętów Kolumba), a także imię mężczyzny, na którego czekają – Krzysztof, są wyraźnym sygnałem, że nie mamy tu do czynienia wyłącznie z pogawędką porzuconych kobiet o relacjach męsko-damskich. To raczej teatralny, pełen literackiej metafory, ironii i dowcipu dyskurs m.in. o miejscu Europy i Europejczyków we współczesnym świecie.
Sztuka Beniamina Marii Bukowskiego (ur. 1991) otrzymała II nagrodą w konkursie zamkniętym na utwór dramatyczny dla TEATROTEKI rozpisanym w 2016 roku przez WFDiF oraz Stowarzyszenie Autorów ZAiKS. Jest to pierwsza realizacja tekstu pochodzącego z tego konkursu.
Katarzyna Herman (Maria),
Katarzyna Warnke (Pinta),
Katarzyna Maciąg (Nina),
Piotr Grabowski (Krzysztof).
AUTOR TEKSTU: Beniamin Maria Bukowski,
REŻYSERIA: Jagoda Madej,
ZDJĘCIA: Wojciech Suleżycki,
SCENORGRAFIA: Kazimierz Madej,
KOSTIUMY: Paulina Polończyk,
MUZYKA: Aleksander Brzeziński,
MONTAŻ: Janusz Dworzaczek,
DŹWIĘK: Leszek Freund, Michał Robaczewski,
KIEROWNICTWO PRODUKCJI: Paweł Mantorski,
KONSULTACJA PROGRAMOWA: Zenon Butkiewicz,
REDAKTOR PROWADZĄCY: Krzysztof Domagalik,
OPIEKA ARTYSTYCZNA: Maciej Wojtyszko,
PRODUCENT: Włodzimierz Niderhaus.
ROK PRODUKCJI: 2016
JAGODA MADEJ
REŻYSER
Jest absolwentką reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersyetu Śląskiego. Jej krótkie fabuły „Poradzi sobie” oraz „Jasna strona” były prezentowane na licznych festiwalach zarówno w Polsce jak i za granicą (Clermont – Ferrand, Borghes en Curt, Zlin Dog, Sapporo Short Film Festival). Film „Jasna strona” otrzymał nagrodę na festiwalu KRAKFFA. Zanim zdecydowała się stanąć za kamerą, przez wiele lat występowała na scenie jako wokalistka i skrzypaczka. Odkąd jako 4-latka pojawiła się w filmie „Dwa pawie na złotych sznurkach”, jej znakiem rozpoznawczym stał się melonik. Następnie występowała w „Salonie ekscentrycznym” założonym przez Zbigniewa Raja i Kazimierza Madeja. Od 1991 do 2011 związana była z krakowskim kabaretem Loch Camelot. W 2013 jej zdjęcie jako jedyne z Polski zakwalifikowało się do projektu „Life in High-Rises” gazety The New York Times.
