Obcy porwali mi rodziców i teraz mi trochę głupio

„Od zawsze byłem fanem filmów z lat 80. i 90., takich jak Powrót do przyszłości, Kto wrobił królika Rogera, E.T. i Goonies” – mówi Jake Van Wagoner, reżyser filmu, i to w sumie wystarczyłoby za cały opis. Bo w jego dziele wyraźne są inspiracje klasyczną twórczością Spielberga, Lucasa czy Zemeckisa, która zainfekowała umysły młodych – i nie tylko – widzów na całym świecie. Fantastyka, przygoda, humor i relacje między młodymi bohaterami są tu najważniejsze. 

Nastoletnia Itsy przeprowadza się z rodzicami do Pebble Falls, małej mieściny gdzieś w stanie Utah. Powiedzieć, że jest z tego faktu niezadowolona, to nic nie powiedzieć. Nie dość, że została zmuszona do porzucenia starych przyjaciół i swoich ulubionych miejscówek w dużym mieście, to jeszcze czuje, że utknie tu na zawsze, nie realizując swoich dziennikarskich ambicji. Na szczęście na jej drodze staje nowy kolega ze szkoły. Calvin pojawia się na lekcjach w stroju astronauty i twierdzi, że dziesięć lat temu jego rodziców porwali kosmici. Czy to nie wspaniały temat na reportaż, który przyniesie Itsy nagrodę w postaci stypendium w Nowym Jorku?

„Obcy porwali mi rodziców i teraz mi trochę głupio” to nostalgiczny hołd dla familijnego kina sprzed czterech dekad, które nie przestaje inspirować i dostarczać rozrywki kolejnym pokoleniom filmowców i widzów. [Szymon Holcman]