Szekspir opisał w tym dramacie DNA naszej duszy. Określił podstawową strukturę naszych wszystkich uczuć. Szekspir jest dla mnie szamanem, bo ma dostęp do naszej podświadomości.
An event with this title is currently not available for purchase online.
Last event date: 2014. Juli 8. Dienstag, 19:00
W roli Hamleta – Maciej Półtorak
Spektakl z udziałem Piotra Machalicy
Szekspir opisał w tym dramacie DNA naszej duszy. Określił podstawową strukturę naszych wszystkich uczuć. Szekspir jest dla mnie szamanem, bo ma dostęp do naszej podświadomości.
„Hamlet” jest pełen tajemnic… Niewątpliwie to jeden z najtrudniejszych i najbardziej poruszających dramatów w dziejach teatru. Dla reżysera, który sięga po ten tekst to wielka przygoda, frapująca podróż przez meandry ludzkiej duszy. Ile tam jest niedopowiedzeń, niejasności, aluzji, zagadek… Dla mnie to przede wszystkim tekst o wstydzie i miłości niemożliwej. I o podświadomości, która jest motorem wszystkich działań.
Tylko miłość prawdziwa mogłaby zapobiec dalszym zbrodniom. Tylko ona położyłaby kres tragedii. Tylko ona dałaby wolność. Także wolność wyboru.
Ale w „Hamlecie” chodzi właściwie o to, aby każdy moment podnieść do sfery wieczności – aby być paradoksalnie wolnym od tego wyboru.
Gdyby Hamlet wybrał drogę bezwarunkowej miłości do Ofelii mógłby wyleczyć ten świat. Nie przeniósłby brzemienia mordu na kolejną generację.
Ale czy mogła się taka miłość zdarzyć? Ofelia zdominowana była przez najbliższych – ojca i brata. Oni opóźniają u Ofelii dojrzewanie stabilnej psychiki i kobiecej tożsamości. Ojciec traktuje ją jak rzecz i narzędzie do realizacji własnych planów i zamierzeń. Zabrania jej widzieć, myśleć, działać, mieć marzenia. Do tego świata, zdominowanego przez mężczyzn, dołącza Hamlet. Kiedy oni znikają z jej życia, poddaje się szaleństwu. Nie nauczyła się protestu, nie nauczyła się jak komunikować frustrację i pragnienia. Obłęd „uwalnia ją” od bycia matką, córką, kochanką, rzeczą. I w swoim szaleństwie mówi nam prawdę – zapowiada śmieć wszystkich. Jeżeli Hamlet ma dylemat: „Be or not to be” ona jest pewna: „not to be”. To jest jedyna samodzielnie podjęta decyzja w jej życiu.
Wszystko co dzieje się w „Hamlecie” jest dziełem losu, który z nieubłaganą konsekwencją przyspiesza rozwiązanie tragedii.
Zygmunt Freud w „Interpretacji snów” twierdził, że wahanie, które towarzyszy głównemu bohaterowi „Hamleta” w podjęciu decyzji o zabiciu stryja ma podłoże w jego psychice, bo przecież Klaudiusz jest częścią obrazu jego nieżyjącego ojca. Freud sugerował, że zabicie stryja byłoby pogrzebaniem jego własnych, ukrytych marzeń z dzieciństwa. A marzenia dotyczyły zabicia ojca i zajęcia miejsca przy boku własnej matki.
Hamlet wstydzi się swoich pragnień. Hamlet dwa razy „zabija” – raz ojca, raz pragnienie matki. Dopiero po śmierci Klaudiusza jest w stanie odpocząć. Ale to i tak kończy się śmiercią. Hamlet musi umrzeć … Potem dopiero ludzkość ma szansę na nowego Mesjasza.
Hamlet pragnie osiągnąć jedność – chce zachować wierność wobec siebie i wobec losu, „wyższego bycia”. Doszedł do takiego momentu swojego życia, że musi rozstrzygnąć kwestie moralne. Będąc w takiej sytuacji, człowiek staje się ostrożny, dlatego on tak często się waha. Hamlet stoi cały czas nad otchłanią. A razem z nim widz.
Hamlet znajduje się w fazie introwersji. Według Junga introwersja i ekstrawersja to dwa ogólne typy postaw, które wyrażają kierunek, w jakim zmierza energia psychiczna. Ekstrawertyk kieruje swoje reakcje na zewnątrz, sterują nim oczekiwania i potrzeby środowiska społecznego. U introwertyka natomiast energia realizuje się poprzez subiektywne stany wewnętrzne i procesy psychiczne, a pierwszą reakcją introwertyka na nieznane środowisko jest wycofanie.
Hamlet pragnie równowagi, bo wtedy mogłyby funkcjonować: miłość i uzdrowienie. Chce osiągnąć absolutną świadomość dotyczącą strumienia energii, która przez niego płynie. Przy tym prowadzi coś na kształt własnej psychoterapii - konfrontuje się z własną podświadomością.
By lepiej zrozumieć swój stan śpiewa. To dla niego coś na kształt wewnętrznej medytacji. Przynajmniej w mojej interpretacji "Hamleta".
W naszym spektaklu Maciej Półtorak, grający Hamleta, będzie śpiewać sześć monologów – songów, które są rodzajem medytacji i wewnętrznej rozprawy.
Andre Ochodlo, reżyser spektaklu
Hamlet, książę duński, dla jednych bohater na miarę czasów, wieszcz i wizjoner, dla innych pogrążony w głębokiej depresji egzystencjalista, przygnieciony ciężarem życiowych obowiązków. Jego niezbyt krwawa, choć efektowna historia, nie cieszyła się tak wielkim aplauzem jak „Makbet” w czasach teatru elżbietańskiego. Na szczęście na wszystko przychodzi czas, przyszedł także na Hamleta.
Młody monarcha z Elsynoru odrodził w społeczeństwie romantyczne żądze, pokazał, że ból duszy może być znacznie bardziej dotkliwy niż rana zadana silnym ciosem miecza. Ponadczasowy Duńczyk inspirował wielu, którzy starali się zgłębić targająca nim tragedię. Bywał sartrowskim egzystencjalistą, romantycznym myślicielem, wariatem i socjopatą rodem z „Mechanicznej Pomarańczy”. Doczekał się tak wielu odsłon, że zebranie wszystkich odtwórców roli Hamleta w jednym miejscu byłoby możliwe tylko na płycie wielkiego lotniska.
Wystawienie „Hamleta” jest dla każdego teatru wielkim wydarzeniem, a dla reżysera i aktorów nie lada wyzwaniem. Podobnie jest i tym razem. „Hamlet” w reżyserii André Hübnera-Ochodlo to produkcja nietuzinkowa, powstająca w koprodukcji dwóch instytucji Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie i sopockiego Teatru Atelier im. Agnieszki Osieckiej.
André Hubner-Ochodlo podkreśla, że sprawą kluczową i najważniejszą jego realizacji jest analiza stanów psychicznych i wahań głównego bohatera dotyczących dokonania zemsty za zamordowanie ojca. Jego wnikliwe studium psychoanalityczne, sprawia, że odczytanie szekspirowskiej tragedii nabiera zupełnie nowego wydźwięku. Na scenie pojawia się wstyd, miłość niemożliwa i wszechogarniająca samotność człowieka szalonego. A całe to szaleństwo reżyser topi w dźwiękach muzyki, bo Hamlet niczym paw, będzie śpiewał...
William Szekspir, spolszczył – Jerzy Sito, opracowanie tekstu, reżyseria, scenografia – Andre Hübner – Ochodlo, asystent reżysera – Waldemar Cudzik, muzyka – Adam Żuchowski, kostiumy – Aleksandra Sosnowska - Krywult, współpraca scenograficzna – Stanisław Kulczyk, przygotowanie wokalne – Marzena Lamch – Łoniewska
Obsada:
Hamlet – Maciej Półtorak,
Gertruda – Teresa Dzielska,
Klaudiusz, Duch ojca Hamleta – Adam Hutyra,
Poloniusz – Piotr Machalica,
Ofelia – Martyna Kowalik
Laertes – Daniel Misiewicz
Ozryk, Rosenkrantz – Waldemar Cudzik,
Duchowny, Guildenstern – Bartosz Kopeć,
Horacy – Adam Machalica (gościnnie, AT, Warszawa),
Grabarz – Michał Kula
Jeden z dwóch teatrów repertuarowych w Katowicach, który wnosi do pejzażu kulturalnego miasta program teatralny na najwyższym poziomie, a przy…
Posten im Warenkorb
insgesamt:
Die Zeitbegrenzung des Kaufvorgangs ist abgelaufen! Bitte stellen Sie Ihren Warenkorb erneut zusammen!
