Człowiek na moście

reżyseria: Jacek Głomb
scenografia: Małgorzata Bulanda
muzyka: Łukasz Matuszyk
ruch sceniczny: Witold Jurewicz

Grzegorz Żurawiński, Legnicka Gazeta Teatralna @KT: Po zamkowym bruku pomykają konie, wóz drabiniasty, sowiecki gazik, czerwona warszawa, motocykl z koszem i rowery. Są dymy i ognie.  W tej największej od lat produkcji legnickiego teatru, mimo jej rozmachu, najlepsze jest jednak to, co jest teatrem w najczystszej postaci. To przede wszystkim aktor w głównej roli, który – jak odgrywana przez niego postać – jest wrażliwy i delikatny, jak piórko na wietrze, a przy tym uparty i niezatapialny, jak korek na wzburzonej fali.

Piotr Kanikowski, 24legnica.pl: Niemal co chwila coś turkocze, pyrkoli, powarkuje, rzęzi, stuka po bruku, Znakomita akustyka miejsca sprawia, że kiedy rycerki przeciągają mieczami po kamieniach, widz słyszy towarzyszący iskrom zgrzyt metalu. Brzęk tłuczonych kamieniami szyb jest tak wyraźny, że trudno się nie wzdrygnąć. Cały czas szumi zamkowa lipa, świszcze wiatr, echo niesie ludzkie kroki i stłumione odgłosy dalekiego miasta. Tę akustyczną orgię dopełnia muzyka w wykonaniu chóru Axion i zespołu Łukasza Matuszyka – niby polepiona ze średniowiecznych motywów, strzępków propagandowych pieśni z czasów PRL, a zaskakująco świeża.

Magda Piekarska, Gazeta Wyborcza Wrocław: Interesującym wątkiem, który przeplata się przez tę opowieść, jest nierówna relacja między artystą a władzą. Nierówna - jak pokazują Urbański z Głombem - od setek lat. Zanim Karliński wyląduje na dziedzińcu legnickiego zamku, będzie jako królewski kapelmistrz jęczał o litość w podziemiach francuskiej twierdzy. A później przyjdzie mu użerać się z przedstawicielami zmieniających się jak w kalejdoskopie urzędniczych układów, dla których cały ten chór staje się godny uwagi, tylko kiedy jego blask opromienia działaczy podczas politycznych świąt.