Czerwone pokoje

W Kanadzie rozpoczyna się proces Ludovika Chevaliera, mężczyzny podejrzanego o porwanie, torturowanie i brutalne zabicie trzech nastolatek, a także sprzedawanie nagrań tortur za pośrednictwem dark webu. Choć prokuratura dysponuje ogromem dowodów, do skazania podejrzanego brakuje kopii jednego z filmów snuff, które nakręcił. Pliku zaczyna na własną rękę szukać Kelly-Anne (Juliette Gariépy) – modelka i pokerzystka zafascynowana mordercą.

„Czerwone pokoje” to prawdziwa perła w czasach zdominowanych przez opowieści pokroju netfliksowego „Dahmera”. Podczas gdy większość filmów i seriali o psychopatycznych mordercach polega na dokładnym odwzorowywaniu realiów, w których funkcjonowali, i pozorowaniu budowania analizy psychologicznej głównych bohaterów, reżyser Pascal Plante skupia się na postaciach bardzo rzadko w kinie przedstawianych – na ludziach zafascynowanych psychopatami. Plantego zdaje się w ogóle nie interesować sama zbrodnia; zastanawia się natomiast, skąd biorą się groupies morderców? Dlaczego zabójcy dostają listy miłosne? I co siedzi w głowie kogoś, kto śpi pod gmachem sądu, by przez sekundę spojrzeć w oczy zwyrodnialca?

„Czerwone pokoje” to w efekcie film przeszywający, zimny i prowokacyjny, a przy tym zmuszający do myślenia o sprawach, o których myśleć nie mamy ochoty. Trudno oprzeć się wrażeniu, że ani David Fincher, ani Micheal Haneke nie powstydziliby się takiego thrillera w swojej filmografii. [Grzegorz Fortuna]