Casino Royale

Nie, nie chodzi o powszechnie ceniony film z Danielem Craigiem w roli głównej! W 1960 roku producent Charles K. Feldman zakupił prawa do ekranizacji „Casino Royale” autorstwa Iana Fleminga i próbował podpisać umowę z producentami serii filmów o Jamesie Bondzie. Ponieważ negocjacje zakończyły się porażką, a prowadzone na boku rozmowy z Seanem Connerym nie przyniosły pożądanego rezultatu, Feldman zdecydował się zamienić ekranizację w parodię. Efektem jest jeden z najbardziej szalonych (i najlepiej obsadzonych) filmów lat sześćdziesiątych.

David Niven wciela się w agenta 007, a partneruje mu prawdziwa obsada marzeń: Orson Welles w roli czarnego charakteru, Ursula Andress jako Vesper Lynd, Barbara Bouchet jako Moneypenny, Woody Allen w roli bratanka Jamesa Bonda, a do tego William Holden, John Huston, Jean-Paul Belmondo, Peter Sellers i Deborah Kerr. Choć początkowo „Casino Royale” miało być niedrogą parodią filmów szpiegowskich, wszystko bardzo szybko poszło nie tak. Orson Wells i Peter Sellers nienawidzili się tak bardzo, że nie byli w stanie grać razem w ani jednej scenie, problemy produkcyjne i opóźnienia piętrzyły się z dnia na dzień, a budżet został przekroczony ponad dwukrotnie, przez co ostatecznie „Casino Royale” okazało się droższe niż wszystkie cztery pierwsze oficjalne filmy o Bondzie razem wzięte. Efektem jest uroczy chaos, który trzeba zobaczyć na własne oczy. [Grzegorz Fortuna]