Skarb wdowy Schadenfreude

Skarb wdowy Schadenfreude Roberta Urbańskiego, to historia, jaka tuż po wojnie mogła się wydarzyć na każdym podwórku Dolnego Śląska. Ściągający zewsząd Polacy, próbujący ułożyć sobie życie na nowo, wprowadzają się do kamienicy. Nowi lokatorzy zdają sobie sprawę, że jedno z mieszkań pozostaje wciąż zamknięte. Rezyduje tam niemiecka wdowa, o której krążą sprzeczne informacje. Ciekawość sąsiadów rośnie, zwłaszcza że pojawia się wśród nich milicjant Bronek, trzymając w dłoni przydział na pokój w mieszkaniu wdowy. Rzecz idzie nie tylko o dach nad głową. Zamknięte lokum kusi tajemnicą. Ale jak się tam dostać? Zwłaszcza gdy ma się obok siebie ostrą konkurencję, a za sobą – niejasną przeszłość?
Po pięćdziesięciu latach w mieście pojawia się wnuczka Bronka, dziennikarka, która próbuje dociec, co tak naprawdę się wtedy zdarzyło. Ale co to znaczy „naprawdę”?…
Plenerowy spektakl z muzyką na żywo i piosenkami. Teatralna fantazja osadzona w barwnej przeszłości Dolnego Śląska. Reżyserem spektaklu jest Lech Raczak, legenda polskiego teatru alternatywnego lat 70-tych i 80-tych, od kilkunastu lat związany z Teatrem Modrzejewskiej w Legnicy, autor słynnego Tryptyku Rewolucyjnego (Dziady, Marat – Sade, Czas terroru), scenografię stworzył Piotr Tetlak, muzykę skomponował Łukasz Matuszyk. Występują aktorzy Teatru Modrzejewskiej w Legnicy.

Katarzyna Gudzyk, TR Konkrety: To historia z dreszczykiem, nawiązująca nieco swoim stylem do klasyki kryminału. To swego rodzaju ballada podwórkowa, której bohaterowie tworzą społeczność pewnej kamienicy w miasteczku na Dolnym Śląsku. Przeplatają się w nim opowieści o pionierskich czasach regionu z wątkiem detektywistycznym. Autorzy przedstawienia (Robert Urbański i Lech Raczak) sięgają do uniwersalnej historii dolnośląskich miast i miasteczek, które po II wojnie światowej zasiedlili Polacy napływający na tzw. Ziemie Odzyskane.

Grzegorz Żurawiński, Legnicka Gazeta Teatralna @KT: Plenerowa premiera na legnickim podwórku przy ul Roosevelta, parokrotnie przerywana śmiechem i oklaskami, zakończyła się brawami bitymi na stojąco. Widzowie, a było ich dwukrotnie więcej niż byłby w stanie pomieścić budynek legnickiego teatru, siedzieli, stali i wyglądali z okien okolicznych budynków, które i dziś wyglądają tak, jakby wojna zakończyła się wczoraj. Niektórzy zaopatrzyli się na tę okazję we własne krzesła i pierwszy raz oglądali sztukę na żywo. Zapewne dziwili się, że teatr nie był nudą dla wykształciuchów i wybranych, gdy obejrzeli barwną i widowiskową realizację z muzyką, śpiewem, odrobiną dolnośląskiej historii i nostalgii oraz sporą dawką humoru. Ale też z satyrycznymi szpilkami nakłuwającymi świat manipulowany przez telewizję.