Skąpiec, albo sknera ukarany - wznowienie tytułu

Molier

SKĄPIEC, albo sknera ukarany

(przekład Jan Polewka)

Oddajemy  publiczności kolejny skarb światowej literatury, który w spadku pozostawił nam wiekopomny Molier. Literaturoznawcy spierać się mogą , która z Jego komedii stanowi najlepszą z najlepszych? Cóż, decyzja o „Skąpcu” zapadła dzięki różnym aspektom, z których najważniejszym było tłumaczenie na język polski. Jan Polewka dał nam transkrypcję z pełnym poczuciem humoru i wdzięku. Ta forma dialogu sprowokowała mnie do pójścia dalej w stronę zabawy sensem i treścią, i zachciało się mi się dopełnić dzieło kilkoma piosenkami. Takie rozwiązanie dystansuje i dodaje oddechu zawiłościom fabuły, a  namiętność, o którą w tym utworze chodzi czyni cokolwiek zrelaksowaną, a przy okazji nie gubi jej rozumienia. Ludzka zachłanność na wszystko nie zmieniła się ani na jotę przez wieki. Nasz główny bohater Harpagon ma w sobie przywarę chciejstwa,  wręcz lubieżnego umiłowania do ciułania pieniędzy, a wypełniony po brzegi trzos miast dawać radość i satysfakcję zaczyna napawać strachem i obawą o jego utratę. Nad wszystkim bierze górę dekoncentracja, która rozmywa skupienie i główny cel pana H. zaczyna się wymykać spod kontroli. Nasz molierowski bohater ze złych uczynków czyni sposób na znalezienie własnego szczęścia, co przyczynia się do unieszczęśliwiania wszystkich wokoło, z własnymi dziećmi na czele. Ktokolwiek zresztą się nie pojawi obok Harpagona traci wszelką nadzieję, bowiem ów sknera zbudował mur ze swojej zachłanności nie do przebrnięcia. Czy zostanie ukarany? Czasami widząc wokół siebie złe ludzkie uczynki zadajemy sobie pytanie o karę, która oby nadeszła z niebios na końcu. I niestety. Miast kary pojawia się nagroda, a szczęśliwe zakończenie napawa smutkiem nie tych co potrzeba. Zaiste, przewrotność życia bywa zaskakująco niesprawiedliwa. Tak to już jest na tym najlepszym ze światów, na którym przychodzi nam wieść swój żywot. Czy tego chcemy czy nie – sprawiedliwość łazi swoimi drogami.