VITRUVIAN MAN. Preludium

Rzymski architekt Witruwiusz stworzył teorię, zgodnie z którą ciało człowieka jest idealnie proporcjonalne. Zainspirowało to Leonarda da Vinci do namalowania rysunku człowieka witruwiańskiego – o idealnych proporcjach – wpisanego jednocześnie w koło i kwadrat. Zgodnie z tradycją pitagorejską okrąg symbolizuje sferę duchową, a kwadrat materialną egzystencję. Ludzkie ciało reprezentuje więc doskonałe połączenie materii i ducha, co znajduje swoje odzwierciedlenie w jego proporcjach.

Tą zasadą kierowali się również tancerze Sopockiego Teatru Tańca, przystępując do pracy nad spektaklem „Vitruvian Man. Preludium” . Jest to współczesne studium na temat ludzkiego ciała, ciała tancerza w ruchu, w konkretnej przestrzeni, a także analizy możliwości ekspresyjnych w określonych warunkach. Przedstawienie jest zatem poszukiwaniem interakcji między ciałem fizycznym i osobowością tancerza oraz ich  możliwości wyrazowych. Konfrontacja z taką przestrzenią jest indywidualnym spojrzeniem twórców na ekspresyjne możliwości skodyfikowanego ciała, analizą w określonych warunkach podstawowych cech tańca współczesnego takich jak ciężar, balansowanie między stanem równowagi a upadkiem, izolacja, policentryzm, a przede wszystkim przepływem – momentem napięć i rozluźnień oraz zespoleniem umysłu i ciała w jeden wyrazisty instrument nieograniczony jakąkolwiek treścią. A choreografia wykonywana jest tutaj z niemal matematyczną precyzją.

Spektakl mieści się w konwencji symboliki, gestu, oszczędnego ruchu. Istotnym elementem sztuki jest również wizualizacja autorstwa Łukasza Borosa wykonana według założeń geometrycznych, a także eksperymentalna muzyka Karoliny Rec i Rafała Dętkosia.

VITRUVIAN MAN. Preludium

Koncept i choreografia: Jacek Krawczyk
Taniec: Katarzyna Wyborska, Jacek Krawczyk
Muzyka: Karolina Rec, Rafał Dędkoś
Wizualizacje: Łukasz Boros
Kostiumy: Julia Porańska
Reżyseria świateł: Artur Aponowicz
Stylizacja: Marzena Okoń
Zdjęcia promocyjne: Bartosz Cybowski

Inspiracja: Człowiek witruwiański Leonarda da Vinci

Premiera: 20 listopada 2010, Sopot Teatr na Plaży

Spektakl został zrealizowany dzięki pomocy finansowej Samorządu Województwa Pomorskiego.

Recenzje:

„ […] Ciekawej choreografii Jacka Krawczyka towarzyszy intrygująca muzyka Karoliny Rec i Rafała Dętkosia oraz wizualizacje Łukasza Borosa. Całość wypadła bardzo dobrze i harmonijnie, tworząc intymną atmosferę poszukiwania odpowiedzi na najtrudniejsze pytanie dotyczące człowieka, czyli pytanie o jego naturę. Dodatkowo imponują umiejętności tancerzy, ich precyzja ruchu oraz to, jak wypełniają sobą przestrzeń sceny oraz utrzymują uwagę widzów. […] Nowy spektakl Sopockiego Teatru Tańca to rzecz niebanalna. Osadzona w tradycji, a zarazem świeża. Porusza uniwersalne, dość skomplikowane filozoficznie wątki, ale nie nuży, nie dokonuje zbędnych nadinterpretacji i nie narzuca odpowiedzi. Watro przyjrzeć się rysunkowi, jaki swoimi ciałami kreślą tancerze i tym samym podejrzeć pracę renesansowego mistrza Leonarda da Vinci.”

Klaudia Koleśnik „Człowiek – rysunek podwójny” Miasto Kultury

„Na Scenie Off de Bicz odbyła się druga, tegoroczna premiera Sopockiego Teatru Tańca. Bohaterami tanecznego spektaklu byli: Katarzyna Wyborska (założycielka teatru tańca Gabinet Ruchomych Obrazów przy Uniwersytecie Gdańskim, dynamiczna, ciekawa dramaturgicznie, uważna) i Jacek Krawczyk (współzałożyciel Sopockiego Teatru Tańca, autor choreografii). W uroczystej atmosferze wydarzenia, w ograniczonej światłem przestrzeni rozegrała się przemyślana opowieść o człowieku, skomponowanym naturalnie z atrybutów żeńskich i męskich. Odwieczne mieszanie się pierwiastków męskich i żeńskich nie było w tańcu powodem do walki, lecz stanowiło próbę formalnej (geometrycznej i zamkniętej) analizy, której celem miała być harmonia. Umysł i ciało, kobieta i mężczyzna, biel i czerń, cisza i hałas, ruch i zatrzymanie, upadek i powstanie. Tancerze skupili się na pokazaniu genezy gestu i ruchu, sterylnie oddzielając każdy, tym samym ilustrując napięcia i rozluźnienia mięśni, z wielką uwagą starając się opowiedzieć o niezliczonych kombinacjach i wariacjach możliwych w ekspresji człowieka.

Tancerze przez większość spektaklu tańczyli osobno, powielając najczęściej symetrycznie swoje ruchy. Powtarzalność i wielość gestów bez potrzeby ustawicznej konfrontacji miała uwypuklić transcendentne przenikanie ciała i ducha, różnorodność przestrzeni, o jakiej zaczęto (preludium) opowiadać. Spektakl podzielono na sześć wyraźnych epizodów, poza finałem-każdy z nich monotonnie łagodny, bez dynamiki, która zawiązałaby dramaturgię w historii człowieka witruwiańskiego. Być może charakter wstępu-preludium do rozważań nie tylko o proporcjach czy architektonicznej harmonii, jakimi zajmował się Witruwiusz i promował Leonardo da Vinci, stanowi wytłumaczenie, dlaczego uśpiono widzów ascetycznym tańcem. Oboje aktorzy zachwycili precyzyjnym wykonaniem, profesjonalizacją tańca współczesnego, zmierzającego do wykorzystania wszelkich gatunków ruchu w tym tańca klasycznego i sztuk walk, choć nie nadali swemu utworowi ponadczasowej energii. Może przed nami w wykonaniu tego interesującego duetu dokonania na miarę witruwiańskiego symbolu? Czas pokaże, a na razie gratulacje za podjęcie tematu i stylizację oraz momentami intrygującą muzykę.

„Sterylny balans tańca. Po premierze Vitruvian Man – preludium Sopockiego Teatru Tańca”

Katarzyna Wysocka
Gazeta Świętojańska online
Link do źródła